Okulların açılmasıyla beraber eğitim üzerine yapılan yorum ve tartışmalarda gözle görünür bir artış var. Birçok problemden söz ediliyor. Eğitime ayrılan payın eksikliğinden tutun da, eğitim camiası içindeki kişisel çatışmalara kadar pek çok problem irdeleniyor.

Bunlara yenileri de eklenebilir. Örneğin, mesleki idealin yerini, “ bir meslek sahibi olabilmek”, almıştır. Pek çok kişi, bir şeylerin garantisini eline alabilmenin derdinde. Bu yanlış olmayabilir ancak neyin garantisi var ki` Her şey de bir risk yok mu, zaten`                                                                                   

Ben, alınan eğitim ile hayatın ne kadar örtüştüğü üzerine sorgulamalar yapmak istiyorum.

Bir hikâye vardır, bilirsiniz. Adamın biri oğluna, sen adam olamazsın, der. Bu söz oğlunda hırs yapar ve oğlu günün birinde kaymakam olur. Babasını ayağına çağırtır ve “adam” olduğunu hatta kaymakam olduğunu göstermek ister babasına. Oysaki babanın vereceği cevap oğlunu bir kez daha düşündürecektir. “Ben kaymakam olamazsın demedim, adam olamazsın”dedim.

Artık herkes bir yolunu bulup çocuğunu okutuyor. Yeri geliyor giyiminden, yeri geliyor yemesinden kesiyor dershaneye gönderiyor. Aileler hiçbir fedakârlıktan kaçınmıyor çocukları için. Bundan on-on beş sene önceyi düşündüğümüzde şükredilecek bir gelişme, olarak yorumlayabiliz bu çabaları.

Ancak sosyal hayata baktığımızda, alınan eğitimin yansımalarını çok fazla göremediğimizi fark ediyoruz. Yukarıdaki hikâye geliyor aklıma.
Hayatı ezberden öğreten bir okul hayatı bitiyor, pek çok insan meslek sahibi oluyor. Sıra iyi bir vatandaş olmaya geliyor. İyi bir öğretmen, iyi bir müdür, iyi bir doktor, iyi bir anne-baba, eş, evlat olmaya sıra geliyor.

İşte, edinilen bilgileri harmanlama zamanıdır, pratiğe geçirme zamanıdır. Eğer ezberden değil de hayatla birlikte yol alabildiysek adam olmuşuz, demektir. O zaman önünüze çıkan engellerle başa çıkacak gücü ve birikimi bulursunuz kendinizde. Hikâyenin de dediği gibi, hem adam olabilmek hem de meslek sahibi olmak mümkün olur.